مبانی نظری خود پنداره

هر فرد در ذهن خود، تصویرى از خویشتن دارد; به عبارت دیگر، ارزشیابى کلى فرد از شخصیت خویش را «خودپنداره» یا «خودانگاره» مى نامند. این ارزشیابى ناشى از ارزشیابى هاى ذهنى است که معمولا از ویژگى هاى رفتارى خود به عمل مى آوریم. در نتیجه، خودپندارى ممکن است مثبت یا منفى باشد.

مفهوم «خود» به صورت سازمانى دینامیک، نخستین بار به وسیله لکى (Leckey) مطرح شد. به نظر او، رفتار آدمى تظاهر و انگیزه اى است که هدف آن ثبات خود در اوضاع ناپایدار مى باشد.

به طور خلاصه، مى توان گفت: خودپندارى، چارچوبى شناختى است که به واسطه آن به سازمان بندى آنچه درباره خویش مى دانیم، مى پردازیم و اطلاعاتى را که به خود مربوط مى شوند، بر پایه آن پردازش مى کنیم. این قبیل «طرحواره خود» در برگیرنده مؤلّفه هاى خاص نیز مى باشد که در نقش گرایش هاى شخصیت عمل مى کند.

سه مورد از این مؤلّفه ها عبارتند از:

تفاوت هاى فردى در شیوه ارزشیابى خود، باور کردن خود براى تلاش در جهت دست یابى به اهداف مطلوب، و علاقه نشان دادن به میزان اثر گذاشتن بر روى دیگران از طریق رفتارهاى خود

فهرست مبانی نظری خودپنداره:

1- ماهیت خودپنداره

2- تاریخچه خودپنداره

3- علل پیدایش خود و خودپنداره

4- تعریف خودپنداره

5- دیدگاه نظری درباره خودپنداره

6- نظریه راجرز

7- نظریه مازلو

8- نظریه آدلر

9- نظریه آلپورت

10- نظریه ویلیام جیمز

11- خودپنداره و عزت نفس

12- انواع خودپنداره

13- عناصر خودپنداره

14- تاثیر خودپنداره بر رفتار

منبع و رفرنس: دارد (بر اساس فرمت APA)

كاربرد: مناسب براي فصل دوم پايان نامه