پروتکل زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی

زوج درمانی خودنظم بخشی (SRCT) عبارت است از کاربرد تئوری خودنظم بخشی برای مشکلات ارتباطی که بر پایه تئوری های شناختی و هیجانی میباشد.

تاکید زوج درمانی خودنظم بخشی بر این است که به زوجین کمک شود در یک رابطه آشفته، توانمندی بیشتری را برای تغییر ساختارهای مشکل­ ساز رفتاری، شناختی و عاطفی فرا گیرند.

خودنظم بخشی مستلزم نظم در افکار، احساس و رفتار می باشد که با راهنمایی زوجین از بین فعالیت ها و موقعیت ها، می توان به خودنظمی رسید. هم چنین فرض می شود که افراد ماهرند و استعداد کنترل و سازگاری و نظم بخشی در رفتارشان را دارند. زوج ها به دلایل مختلف مثل مشکل در ارتباط ، عدم هماهنگی در نقش والدینی خود و بروز هیجانات به دنبال مشاوره هستند. خودنظم بخشی از شیوه های رفتاری، شناختی، عاطفه مدار و بینش مدار استفاده می کند تا زوجین را برای تغییر مطلوب در رابطه توانا سازد. اگر آنها بتوانند به تغییرات مطلوبی در ارتباط شان برسند، زوج درمانی موفقیت آمیز بوده است و در صورتی که به این هدف نرسند به درمان طولانی تری نیاز دارند که این درمان طولانی ممکن است شامل آموزش مهارت های ارتباطی باشد.

معرفی پروتکل زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی

پروتکل زوج درمانی مبتنی بر خود نظم بخشی به صورت یک زوج درمانی کوتاه مدت در نظر گرفته شده است. زوجین به آن اندازه در جلسات درمانی شرکت می کنند که دست یابی به اهداف رابطه ای برای آنها محقق شود، یعنی تا وقتی که لازم است جلسات درمانی را ادامه دهند (هالفورد، 1384). زوجین پس از سپری کردن مراحل اصلی این روش که حدود 7-8 جلسه طول  میکشد، میتوانند مهارت­هایی را برای تغییر فرایندهای سازگارانه شان در داخل رابطه برقرار کنند.

دارای رفرنس های معتبر ایرانی و خارجی